Alfabe ya da abece, bir dildeki seslerin tümünü gösteren harflerin, kararlı bir sıraya göre dizilmesi ile oluşan harf topluluğudur. “Abece” kelimesi, Türk alfabesinde ilk üç harfin okunuşu ile oluşur. Fransızca “Alphabet” kelimesinden Türkçeye geçen “alfabe” sözcüğü, eski Yunancadaki ilk iki harf olan “alfa” ile “beta”nın okunuşundan gelir.
Türk alfabesi 29 harften oluşur:
A, B, C, Ç, D, E, F, G, Ğ, H, I, İ, J, K, L, M, N, O, Ö, P, R, S, Ş, T, U, Ü, V, Y, Z.
Alfabe, yazının icadıyla birlikte doğmuş neredeyse 5000 yıllık bir tarihe sahiptir. Bilinenlere göre ilk yazılar Sümerlerin kullandığı çivi yazılarıdır. Sümerlerden sonra da Mezopotamya Bölgesi’nde hüküm süren uygarlıklar dillerini kağıt, taş ve toprağa dökmüşlerdir.
Daha sonra çivi yazısının ardından Eski Mısır Uygarlığı hiyeroglifleri ortaya çıkmış, bu iki alfabe türü yanında bir de Ege Adaları kökenli, günümüzde hala çözülememiş, linear a ve linear b olarak birbirinin devamı olan iki alfabe ile Maya Uygarlığı kökenli Koulomb öncesi Güney Amerika alfabeleri vardır.
Ayrıca bakınız:
Kaynak ve ileri okuma için;