Osmanlı alfabesi, Osmanlı İmparatorluğu döneminde Türkçe’nin yazımında kullanılan alfabeydi. Arap alfabesi temel alınarak oluşturulmuş olan bu alfabe, Arap harflerinin birçok farklı Türk lehçesindeki sesleri ifade etmek üzere uyarlanmış bir sistemdi.
Osmanlı alfabesi, 29 harfi içeriyordu ve bu harfler sadece Türkçe sesleri değil, aynı zamanda Arapça ve Farsça kelimelerdeki sesleri de ifade edebilecek şekilde tasarlanmıştı. Bu nedenle, Osmanlı alfabesi Türkçenin tüm seslerini tam olarak yansıtmakta zorluklar yaşatıyordu.
Osmanlı alfabesindeki harfler ve bazı ses değerleri şunlardı (ses değerleri zamanla lehçe farklılıklarına göre değişebilirdi):
ا – elif ب – be ت – te ث – se ج – cim ح – ha خ – hı د – dal ذ – zal ر – re ز – ze س – se ش – şın ص – sad ض – dad ط – ta ظ – za ع – ayın غ – gayn ف – fe ق – kaf ك – kaf (farklı bir şekilde yazılır) ل – lam م – mim ن – nun ه – he و – vav (veya vâv) ى – ye ي – ye
Osmanlı alfabesi, 1928 yılında Türkiye’de gerçekleştirilen harf devrimiyle Latin alfabesine geçilmesiyle kullanımdan kalkmıştır. Bu değişiklik, dilde modernleşmeyi ve sadeleşmeyi amaçlamıştır. Bugün, Osmanlı alfabesi sadece tarihi metinlerde ve eski yazılı belgelerde karşımıza çıkar.